Posted 04 lipca 2008 - 09:35
Beautiful noise. Taki nagłówek należałby się zespołowi za zagrany koncert. Zatem czas na relację. Minęło 5 dni od zakończenia koncertu, a w moim lewym uchu nadal bardzo mocno szumi (wcześniej także bolało) i nie zanosi się na to, by przestało dzisiaj.
Przede wszystkim - nie żałuję ani przebytej odległości, ani wydanych pieniędzy, gdyż koncert My Bloody Valentine okazał się być koncertem mojego życia. Pomijam wszelkie szczegóły i otoczkę, od razu przechodzę do rzeczy.
Koncert rozpoczął się o 19:45 występem Spectrum, czyli projektu Petera Kembera znanego wcześniej z kultowego Spacemen 3. Występ trwał ok. 40-45 min. 6 lub 7 piosenek, z czego na pewno pierwszą było "How You Satisfy Me" zagrane przez samego Kembera, a potem, już wraz z zespołem były m.in. cover "Transparent Radiation" The Red Krayola, znany również z repertuaru Spacemen 3, swoją drogą bardzo dobry, cover Mudhoney: "When Tomorrow Hits" i genialny psychodeliczny drone-noise, czyli "Suicide" znowu z repertuaru Spacemen 3. Kember i reszta zespołu była bardzo skromna, a publiczność była kulturalna. Potem minęło około pół godziny i do występu gotowe było już My Bloody Valentine.
Setlista wyglądała mniej więcej następująco:
1 I only said
2 When you sleep
3 (When you wake) You're still in a dream
4 You never should
5 Lose my breath
6 Come in alone
7 Only shallow
8 Thorn
9 Nothing much to lose
10 To here knows when
11 Slow
12 Blown a wish
13 Soon
14 Feed me with your kiss
15 Sueisfine
16 You made me realise
Koncert trwał 1:50h, z czego samo You Made Me Realise z przedłużoną codą trwało aż 38 minut. Ale o tym kuriozum później.
Przed koncertem rozdawane były zatyczki na uszy, nie omieszkałem wziąć. Już po pierwszym dźwięku okazało się, że będą niezbędne (!)
My Bloody Valentine różni się znacząco na żywo od nagrań studyjnych. O ile twórczość studyjną można nazwać "piękną", to koncert, jest zarówno "piękną", jak i "bestią".Poziom głośności w szczytowych momentach sięgał nie mniej, niż 130db, przez co tworzyły i zaznaczały się interesujące kontrapunkty warstw noise'u i harmonii, co jest bardzo unikalnym doświadczeniem w porównaniu do (wystarczająco unikalnych) płyt. Gra Kevina Shieldsa zasługuje na ogromne uznanie. Jego umiejętność do nakładania i przenikania pięknych warstw harmonii o ogromnej głośności wraz z Bilindą, a potem ich dezintegracji jeszcze głośniejszymi (gdy wydawało się, że głośniej się nie da), eksplodującymi niczym szrapnele, kontrastującymi do poprzednich warstw jest wielce unikalna. Dzięki temu koncert nabrał zupełnie innego wymiaru i jeszcze bardziej zyskał na głębi.
Muszę przyznać, że charyzmatyczna i pełna zaangażowania gra Colma Ó Cíosóiga na perkusji również zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Pomimo, że najmniej zwracałem uwagę na Debbie, jej prezencja też była godna podziwu, potężna i wymowna, mógłbym porównać ją do zmagania się z jakąś tajemniczą, niewidzialną siłą.
Pomimo przytłaczającej fizycznie i kruszącej kości ściany gitar i noise'u udało się wywołać również bardzo energetyczne reakcje wśród publiczności, stało się tak m.in. na Only Shallow Feed me with your kiss, Soon, Nothing Much To Lose, You Made Me Realise i te utwory również były jednymi z większych highlightów koncertu.
Na koniec wypada wspomnieć o końcowym utworze, You Made Me Realise, którego wykonanie trwało niemalże 40 minut. Z powodzeniem można porównać ten fragment koncertu do wirującej apokalipsy. To było 35 minut najbardziej atonalnego, ciągłego, bezlitosnego i potężnego noise'u jakiego dane mi było uświadczyć w życiu. Głośność była porównywalna do tej ze startu silnika odrzutowego. Przy w/w fragmencie kompozycje Merzbowa, można by nazwać banalnymi i łatwostrawnymi popowymi piosenkami. To było niczym Merzbow x Sunn O))) do potęgi noise, choć żaden opis tego nie odzwierciedli. Najbardziej ekstremalna rzecz, jakiej doświadczyłem w życiu. Bardzo podobało mi się zachowanie Shieldsa, który co jakiś czas z obojętną miną przypatrywał się, czy publiczność miała dość. Momentami potęgowane było to masakrycznie migającymi stroboskopami; przyznam się, że ja sam miałem chwile zwątpienia, czy wytrzymam. Od pewnego momentu, nawet ochronie bardzo trudno było wytrzymać, ludzie trzymali się za uszy, mimo zatyczek, kilka osób było bliskie zejścia, a gdy już ten soniczny maelstrom dobiegł końca, każdy czuł się zagubiony i zdewastowany, wszyscy z trudnością opuszczali salę. Ja sam nie panowałem przez bardzo długo nad moimi zmysłami. Nie byłem w stanie nawet spełnić potrzeb fizjonomicznych, pomimo tego, że takowe odczuwałem. To było bardzo narkotyczne, sam opisałem to jako 'zatopienie się w dźwięku'. Groteskowo wyglądało zakończenie, publiczność biła brawo, którego w ogóle nie było słychać, a Kevin Shields powiedział 3 słowa do mikrofonu, dobrze wiedząc, że żadne z nich nie będzie usłyszane. Najgorszą częścią koncertu było to, że musiał się skończyć. Doświadczenie było unikalne, czasami transowe, czasami mieszające zmysły, czasami bolesne. Jeśli jednak mam na poważnie narzekać, to powiem, że wokal Shieldsa w dwóch piosenkach był ledwie słyszalny, choć szczerze i tak spodziewałem się, że mniej będzie nam dane usłyszeć.
Powiem z pełną świadomością, że gdybym żył w Anglii, lub miał możliwość urządzenia sobie dwóch tygodni wakacji w UK, bez wątpienia zobaczyłbym każdy jeden koncert. Miłe było również ujrzenie, że nie tylko ja się poświęciłem, by zobaczyć zespół, były również osoby z Hiszpanii, Łotwy, Norwegii i Holandii. To naprawdę niezapomniane przeżycie, ekstremalne w każdym tego słowa znaczeniu i jak dla mnie - bezcenne.
If I'm an ass, I should say so. If I don't, somebody else will. If I say it first, that disarms them.
pół godziny czekania w kolejce.Jako support, tak jak na większości koncertów podczas tej trasy T.Makowiecki. Grał godzinę. O 20:20 na scenie pojawia się Myslovitz, grają równo dwie godziny. Publiczność trochę drętwa, dużo osób wyszło !przed bisem, w którym pojawił się Mickey i improwizacja, którą Rojek określił jako "brzmienie nowej płyty", coś podobnego do Belfastu. Nie zabrakło wpadek wokalnych i perkusyjnych. Dzięki temu było coś więcej niż "Dzięki", "Pozdrawiamy" itp. "Szklany człowiek - specjalna wersja dla Gdańska". Za bardzo nie wiem czy ona się wyróżniała od poprzednich ale mniejsza o to. Ważne, że koncert doszedł do skutku. W czwartek przed koncertem pojawiła się informacja, że koncert nie odbędzie się bo w csg podczas jakieś zabawy ktoś, kogoś zabił. Mniejsza o to. Jak dla mnie koncert bardzo udany, mimo takiego sobie nagłosnienia.
