Juwenalia !
Czwartek, 10.05, Lublin, Plac Zamkowy -
Reamonn.
A rano było tak ładnie.. niestety, oczekiwanie na główną gwiazdę, poza supportem ( którego nie widziałem ), i Prezydentem Miasta ( którego nie słuchałem ) " umilał " dość licznie zgromadzonej publiczności deszcz i wiatr. Na szczęście dla tych, którzy zamiast kurtek przynieśli koce, zespół pojawił się na scenie przy dźwiękach Rusty Cage w wykonaniu Johnnego Casha, co skutecznie podgrzało atmosferę. I nie odpuścił - intro płynnie przeszło w Starting To Live, chyba najmocniejszy utwór z ich najnowszej płyty, który redaktor Teraz Rocka określił jako " zżyna z Vertigo ". Przesada - kawałek dużo bardziej kojarzy się z charakterystycznym dla Niemców ( i Irlandczyka ) rockowym transem ( przykład pierwszy z brzegu - Stripped ). Z albumu Wish pochodziła zresztą większość repertuaru koncertu - nie zabrakło Tonight ( w którym wokaliście udało się namówić publiczność do śpiewania ), She's A Bomb, Wish, Promise, Serpentine ( bardzo U2owy kawałek ) czy The Only Ones ( dwa ostatnie na bis ). Poza tym - spory wybór najbardziej znanych hitów z poprzednich płyt, z Supergirl (<APLAUZ> - nawiasem mówiąc, ciekawi mnie, czy pomyłka Reamonna Garveya na początku była zaplanowana.. jeśli nie, wybrnął bardzo ładnie: " to dlatego, że nigdy wcześniej nie widziałem tylu pięknych dziewczyn w jednym miejscu " ) na czele. Było też Alright, Star, Josephine, Beautiful Sky ( poprzedzone intrem BARDZO kojarzącym się z Where The Streets Have No Name.. no co, wszak wokalista jest fanem U2 ).. postać gitarzysty-okularnika bardzo kojarzyła mi się z Tonym Iommim - wygląd " profesorski ". Z kolei Gomezz ( perkusja ) i Sebastian Padotzke ( klawisze i - ze dwa razy - saksofon, nawet ładnie wycinał ) wyglądali i zachowywali się jakby ich przywiało z Castle Party w Bolkowie. Ten pierwszy gdzieś w połowie występu zapodał całkiem fajną solówkę na bębnach. Philipp Rauenbusch ( bas ) to z kolei typ " Adama C. ": uśmieszek w stylu " no i jak, fajnie sobie tu popierdalamy, nie ? "
, do tego dres z kapturem i " wujaszkowaty " sposób poruszania się.. Za to po samym frontmanie znać było obycie sceniczne, Rea nie tylko wiedział, jak się posługiwać statywem i mikrofonem ( wbrew pozorom nie jest to takie proste, oczywiście o ile nie jest się członkiem My Bloody Valentine ), ale przede wszystkim bardzo dobrze śpiewał ( a w tym temacie zawsze mam obawy przed pierwszym obejrzeniem jakiegoś zespołu na żywo ), takie Tonight czy Supergirl wykonał o wiele lepiej, i z o wiele większym uczuciem niż na płycie. Fajny koncert. Reamonn wielkim zespołem pewnie nigdy nie będzie, ale na żywo prezentuje się więcej niż poprawnie.
Piątek, 11.05, Lublin, Muszla Koncertowa w Parku Saskim -
Myslovitz, Teksasy.
Cieplej się nie zrobiło, ale zespołowi Teksasy ( niedawno wydali debiutancką płytę ) odrobinę ciepłej energii udało się publiczności przekazać. Mimo, że od pierwszych sekund ich występu było jasne, że wszyscy przyszli na Myslovitz.. Teksasy grają dość jednorodną mieszankę klasycznego rock'n'rolla, boogie i bluesa. Brzmieli nawet fajnie, potrafili dołożyć do pieca ( ale, niestety, nie do pełna - cały ich koncert czekałem na jakiś kawałek w stylu, powiedzmy, AC/DC - nie doczekałem się.. ), wokalista fajnie dmuchał w harmonijkę, niemniej po pewnym czasie zrobiło się to już trochę nudne.. Audytorium przyjęło ich zejście ze sceny brawami, ale i pewną ulgą. A może to westchnienie było tylko nabraniem w płuca powietrza - bo wejście Artura Rojka z kolegami zostało powitane wrzaskiem i piskiem, jakiego dawno nie słyszałem ( no, ostatni raz na U2 w Chorzowie - choć ludzi było tam ze sto razy więcej ). Reamonn miał o wiele chłodniejsze przyjęcie.. No ale nic. Rojek powiedział " dobry wieczór " ( co pewnie mało kto usłyszał, bo wszyscy piszczeli ) i zapodał " Fikcja Jest Modna ". Zachciało się być Jetem ? Mimo wszystko zabrzmiało to jakoś mało czadowo.. Następnym utworem był " Sprzedawcy Marzeń " ( cały amfiteatr śpiewa, że jest sterowany ), a potem.. jak wyraziła się po koncercie moja znajoma ( bardzo zawiedziona ) fanka " eee tam, polecieli przebojami, no i nie zagrali Mickey ! ". Były więc i Scenariusz Dla Moich Sąsiadów, i Długość Dźwięku Samotności ( o dziwo ! nawet mi się podobało, ten kawałek zdecydowanie zyskuje w gitarowej, rockowej aranżacji, niestety tekst jak był głupi, takim pozostał.. ), i Dla Ciebie ( tu z kolei wersja koncertowa tylko bardziej uwydatniła mizerność refrenu.. kawałek klasycznie spieprzony, bo zwrotki są ok ), i Mieć Czy Być ( mój ulubiony ich utwór, wersja live nie porywa ), i psychodelicznie rozwinięty Kraków, i W Deszczu Maleńkich Żółtych Kwiatów, i My, i Chłopcy, i tak dalej, i tak dalej.. jednym słowem: nudy
A, było nawet Peggy Brown w PANKOWEJ wersji. Tak naprawdę najbardziej podobał mi się jeden z utworów, które słyszałem po raz pierwszy, nawet myślałem, czy to nie jest czasem ten słynny Mickey, ale okazało się, że jednak nie. Kawałek był po angielsku, zaczynał się takim toolowo-jeżozwierzowym mantrowaniem ( z " bliskowschodnią " gitarą ), po czym wchodził wokalista śpiewając dziwnie zmienionym głosem, coraz bardziej i bardziej intensywnie, aż w końcu przeszedł w nieartykułowany krzyk.. Nie było to może jakoś szczególnie oryginalne, ale czuć było emocje. Zresztą zachowanie sceniczne pan Rojka bardzo mi się podobało, widać było, że facet przeżywa. Bo drugi gitarzysta już trochę przesadzał z ekspresją. Za to pan od klawiszy przez większość czasu stał nieruchomo i żuł gumę.. szkoda, że nie robił balonów
Perkusistę zauważyłem dopiero na końcu, bo strasznie go do tylu odsunęli ( podestu się używa ! ). Wyszedł gościu, z tamburynkiem, podszedł do mikrofonu, powiedział żebyśmy nie przesadzali z seksem i używali prezerwatyw, po czym pan Artur powiedział " dobranoc " ( podczas całego koncertu powiedział poza tym trzy razy " dziękuję ", i raz " tak dobrze nam się grało, że nawet gdybyście nie chcieli i tak byśmy wyszli " przed bisami - ale może ma taki system ), i skończyło się.. Oj, nie przekonali mnie. Może innym razem ?
