I po konkursie...
Vox u2forums – vox dei... zatem na warsztat poszedł kawałek piekielnie trudny.
Ale, mimo że trudny – to i piękny. Przepiękny trzeba by rzec. I to właściwie w każdej warstwie, każdym aspekcie.
Pochodzący z albumu o tym samym tytule, przepełniony genialnymi dźwiękami, okraszony cudną i intrygującą melodią; mroczny, tajemniczy i o niesamowitej sile przyciągania i zapadania w pamięć.
Dlaczegóż tak z tym kawałkiem jest?
Ha! Powiedzmy sobie wprost – nie wiem. Nie mam recepty, odpowiedzi; ba, nawet wskazówek mi w tym przypadku brak.
Będzie zatem sieczka i to krótka sieczka, ale z jako takimi sugestiami
Jest to zlepek odczuć, rzucona nam przez Bono na pożarcie układanka namiętności, strachu przed utratą bliskiej osoby.
Nawet nie, gorzej – tą osobę już autor utracił, może prawie utracił; może żyje w na wpół urojonym świecie, oderwany od rzeczywistości błądzi gdzieś w marazmie wspomnień. Szuka utraconego rytmu serca... tyle że robi to... nie tak jak trzeba.
Jest już chyba o krok za daleko; poszukuje po omacku; pamięta coś, fragmenty pożądania, oddania, ale to już tylko strzępy, skrawki dawnej miłości. Skrawki przyprószone już ‘siwizną’ (zna młodzież określenie ‘jestem trochę przyprószony’?), tj. wódą.
To uczucie zgasło już jakiś czas temu. Nie wiemy dlaczego, że kiedyś było bardzo, bardzo gorące – cos się jednak musiało w międzyczasie stać, cos co spowodowało że żar zgasł i pozostał tylko żal i smutek. Az w oczy kluje z jednej strony ten niezapomniany ogień a zaraz na początku lód – u mnie chłód.
A co takiego mogło się stać... hmmm... może to co sam zespół podpowiada – wojna. O wystawie szkicowi autorstwa ocalonych z ataku na Hiroszmie sami pisali – tego się wiec trzymajmy choć bez przesady; każdy w swoim życiu znajdzie równoznaczne powody i okoliczności. Wiadomo, nie dosłownie – ale wystarczająco dla nas samych ważne, żeby były one dla nas prawdziwym końcem świata.
Nio. I tyle. Wiadomo – jak to z U2 – najlepsza i najprawdziwsza historie każdego utworu sami znacie najlepiej.
Wesołego karpia!
Niezapomniany ogień
Chłód... jak rzeka lodem skuta;
To miasto lśni; blask złota, srebra wita.
A nocy mrok w oczach Twych jak węgla czerń.
Dalej idź, śmiało krocz;
Idź, potem w bieg i nie oglądaj się bo
Czekam już.
Karnawał; zabawy trwa, kolorów wir przez alkohol;
Moc wina objawia już się...
Twarzą w twarz, uczuć pustka dosięga mnie.
Dalej idź, śmiało krocz.
Żal że Twą miłość siłą mam, lecz cóż...
Zostań tu, zatrać dziś w kłamstwie się;
Ja zapytam tylko, ale – sama wiesz.
Dalej, zabierz mnie stąd, dalej weź mnie już stąd
Zabierz do domu już, do domu...
A gdyby gór czas nadszedł,
I w morskiej toni znikły wnet;
To nie zapłaczę, o nie.
Zostań tu, zatrać dziś w kłamstwie się.
Wieczność długo będzie trwać;
Więc jeśli miłość chcesz ocalić to, całą ją chroń;
Nie kaź mi ostro grać, nic siłą nie ugrasz.
Nie dziś, nie dziś.
Pozdro, Wiercioch
